Hoofdstuk 8 -

Hoofdstuk 8

Hij keek wazig voor zich uit, hij moest weg van dit eiland. Zijn gevoel vertelde hem dat hij de klus van zijn vader af moest maken. Hij moest en zal het doen. De vijand van zijn vader moest dood. Als dat niet lukte moest hij het leven van die trut maar op een andere manier verzieken. Desnoods door haar zwanger te maken.

Met trillende handen pakte hij zijn telefoon en hij toetste haar nummer in. Ze nam op, op de achtergrond hoorde hij haar ouders praten. Moest hij naar haar moeder vragen? Nee, toch niet. Misschien kon hij het leven van haar moeder ook verzieken door...

"Schatje, weet dat dit het begin is van de hel, ik ga je leven verzieken. Je komt niet meer van me af." hij bleef even stil en verbrak zonder pardon de verbinding. Hij haalde de zakdoek voor de telefoon weg en stopte die weer in zijn broekzak. Zijn telefoon begon te trillen en er kwam een irritant toontje uit het apparaatje. Vier... vijf keer liet hij hem over gaan. Hij deed de zakdoek er weer voor toen hij haar naam zag staan, hij nam op en begon tegen haar te schelden. Nu was zij degene die abrupt de verbinding verbrak.

Zo ging het een week door, toen hij in totaal vijftien telefoontjes had gepleegd, besloot hij het eiland te verlaten. Stel dat ze naar de politie zou gaan, als hij een paar dagen niets van zich liet horen, zou ze vast denken dat hij er zat van was. Mooi niet. Hij ging naar een uithoek van het eiland om zijn plan uit te stippelen. Daar kon hij zijn moeder niet bij gebruiken. "Wat doe je hier?" zijn gedachten werden ruw doorbroken door een stem die hij goed kende. "Kijken, wat doe jij hier?" vroeg hij bot. "Ik ben dit weekend bij jou en mama, niet blij mee?" "Nee, ik heb liever dat je weer naar je boerendorpje gaat." Zonder verder nog iets te zeggen draaide hij zich om en liep hij weg.

Ik word gek, ik word de hele dag gebeld door iemand, ik weet nog steeds niet wie het is. Soms belt hij op mijn mobiel, maar altijd als ik alleen thuis ben op de huistelefoon. Hij bedreigt me en zegt dat hij mijn leven tot een hel maakt. Het ergste is dat Chaya door heeft dat er iets mis is, ik wil het alleen niet aan haar vertellen, bang dat ze het aan iemand doorvertelt. Ik weet zeker dat iedereen vindt dat ik me aanstel.

Ik schrik me kapot als mijn telefoon afgaat waar iedereen bij zit. "Sorry, ik ben zo weer terug." We hadden net een 'gezellig familiemomentje' waar opa en oma zo vaak om zeuren en ik zie de afkeurende blik in hun ogen. Ik loop naar de gang en kijk op de display van mijn telefoon. "Nummer onbekend" staat er. Durf ik wel op te nemen? Ik schraap al mijn moed bij elkaar en neem met mijn ogen dicht op. "Met Vanessa!" Ik sluit mijn ogen en wacht op antwoord. "Hey Vanessa, ik vond het laatst heel gezellig en vroeg me af of we vaker zoiets konden doen." ik haal opgelucht adem als ik merk dat het Tycho is.

"Ja lijkt me leuk." stamel ik. Ik voel dat ik weer helemaal rood wordt.
"Oké, wanneer?"
"Dit weekend?"
"Is goed."
"Tycho!"
Een bulderende stem op de achtergrond. Ik hoor een stem, ik vang flarden van een gesprek op. "Failliet... niet genoeg... twee.." Een zucht. Weer stemmen. "Weekend... mama.." "Niet... geen zin in!... broer..." "Pech... geen... discussie..." Boze stappen lopen bij de telefoon weg en Tycho zegt weer iets tegen mij, "Sorry Vanessa, het bedrijf van mijn vader is failliet en nu hebben we niet genoeg geld voor twee, ik moet dit weekend naar één of ander onbewoond eiland waar mijn moeder en mijn broer wonen en we kunnen dus niet doen, het spijt me." "Geeft niet, jij kan er niets aan doen."

Teleurgesteld hang ik de telefoon op. Mijn hart had een sprongetje gemaakt toen hij vroeg om een keer weer wat te doen. Helaas had zijn vader ons, of in ieder geval mijn, geluk bedorven. Zonder nog weer naar de kamer te gaan loop ik naar de badkamer boven en poets ik mijn tanden, vervolgens ga ik op bed liggen en probeer ik te slapen. Het lukt niet, telkens moet ik aan Tycho denken. Aan zijn vader die mijn blijdschap heeft bedorven. Wacht eens.. Zijn vader, is dat ook de vader van Leo? Die gedachte blijft een paar uur in mijn gedachten hangen, tot ik uiteindelijk in een onrustige slaap val.

"Word je ook nog eens wakker?" de zachte stem van mijn moeder klinkt in mijn oor, ik open mijn ogen, maar trek ze gelijk weer tot spleetjes tegen het felle licht. Mijn moeder zit op een stoel naast mijn bed. "Het lukte me gek genoeg niet om je wakker te maken vanmorgen, terwijl je zo'n lichte slaper bent. En je was zo warm, dus ik dacht: ik bel school wel af." ze ratelt nog een hele tijd door. Ondertussen let ze niet echt op mij dus ik draai me om en slaap zo weer verder.

Opnieuw word ik wakker, dit keer heb ik er iets minder moeite mee. Als ik recht op ga zitten, val ik echter wel weer achterover. Ik vecht er tegen om mijn ogen niet dicht te laten vallen, het is moeilijk, maar mogelijk. Ik blijf een tijdje op mijn bed zitten om goed wakker te worden, wat een kwartier duurt. Als ik goed wakker ben herinner ik me ineens weer waarom ik zo moeilijk wakker kon worden, ik heb het hele weekend nagedacht over Tycho's en Leo's vader, of vaders. Gisteravond ook, maar toen was het erger dan de rest van het weekend. Uiteindelijk ben ik wel in slaap gevallen, maar midden in de nacht schrok ik wakker, en toen kon ik echt niet meer slapen.

Ik was naar de keuken gelopen en ik had een drankje gepakt, slaapdronken als ik was had ik niet doorgehad dat het alcohol was en ik had nog een paar genomen. Blijkbaar kon ik er niet zo goed tegen en daar voelde ik nu dus de gevolgen van.

Ik sjok naar beneden om wat te eten. op het notitieblokje op het aanrecht staat een berichtje: "Oom Kenny is aan het overwerken, oom Floris is nu aan het werk, Jeanine is naar een vriendin, Mama, Papa, Opa en Oma zijn naar een toneelstuk. XxX Ons" Lekker, zulke meelevende familie. Zou Tycho al uit zijn? Als ik hem nu niet vroeg waar ik het hele weekend over heb gepiekerd, komt het er nooit van. Ik wil net naar de badkamer lopen om mijn tanden te poetsen, mijn kleren heb ik al aangetrokken. Op dat moment gaat de deurbel. Ik doe open en er verschijnt een flauw lachje op mijn gezicht. Als ik niet zo'n enorme kater zou hebben, zou ik nu met een grijns van oor tot oor rondlopen. "Wat is er met jou gebeurt?" vraagt Tycho verbaast. "Ik heb het hele weekend ergens over gepiekerd, en gister kon ik er niet van slapen. Toen heb ik wat gedronken." zeg ik zo onverschillig mogelijk. "Wat heb je gedronken?" Waarom moest hij er zo over door zeuren? Ik vertel wat er gebeurt is, het hele gebeuren rond zijn vader vermijdend. "Ik moet even met je praten." sluit ik mijn verhaal mee af.

Ik loop voor hem uit de kamer in. "Wil je iets te drinken?" vraag ik gemaakt vrolijk. "Nee bedankt, wat is er nou aan de hand?" Ik zucht, waar moet ik beginnen? "Hoe heet jou vader?" Hij kijkt me raar aan, natuurlijk, wie vraagt er dan ook zoiets? "Gerard, hoezo?" ik haal opgelucht adem. "Je broer, Leo, heeft die een andere vader?" "Ja, Bas, ik mag hem niet zo." Ik barst in tranen uit, gedeeltelijk door de alcohol van vannacht, gedeeltelijk van opluchting. Tycho zit er wat ongemakkelijk bij. Hij vraagt waarom ik zo raar doe. Ik leg hem het hele gebeuren uit, na mijn verhaal durf ik hem voor het eerst echt in zijn ogen te kijken, er is iets, iets niet goeds. Plotseling staat hij op "Ik ga, ik heb nog meer te doen." Ik blijf verloren achter, ik barst opnieuw in tranen uit en daarna val ik op de bank in slaap.