Hoofdstuk 4
Sinds mijn vorige zwangerschap ben ik steeds meer gaan gitaar spelen, het is gewoon leuk. Ik sta 's avonds gitaar te spelen als ik in één keer enorme kramp in mijn buik krijg, begint de bevalling nu al? Het is een week te vroeg! Ik gooi de gitaar neer en roep Wouter, bijna meteen komt hij naar boven gerend. Hij weet meteen wat er aan de hand is. Met moeite lopen we de twee trappen af naar beneden en we zijn net van plan om in de taxi te stappen als ik door mijn benen zak.
"Dus mevrouw is aan het bevallen?" de taxichauffeur is uitgestapt en kijkt on arrogant aan, ik weet al wel hoe laat het is. "Ik wil niet dat mijn achterbank nat wordt, dus jullie bekijken het maar!" zegt hij en hij stapt weer in. Wouter probeert mij op te tillen en naar de taxi te tillen. "Meneer kunt u..." Hij kan zijn zin niet afmaken, de deur van de taxi wordt dichtgeslagen en rijdt vlak voor onze neus weg. Beteuterd kijken we de auto na en Wouter vloekt. Hij brengt me naar het bed van Freddy en Raisy, aangezien dat het enige bed op de begane grond is.
Thuis wil de bevalling niet lukken en Raisy belt in paniek het ziekenhuis, ik wordt in een ambulance gelegd en naar het ziekenhuis gebracht. Daar krijg ik een keizersnee. Ik moet een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Ik ben ook erg blij als ik weer naar huis mag, leven met zoveel dingen die je niet kan of niet mag is niets voor mij. Ik stap naar buiten, ondanks de pijn die ik nog steeds heb kijk ik blij, ik heb een mooie, gezonde dochter op mijn arm met de naam Jeanine.
Na een week voel ik me weer goed, iedereen zegt nog steeds dat ik rustig aan moet doen, maar daar luister ik niet naar, ik zorg voor Jeanine en ik speel weer veel met Vanessa. Vanessa's haar groeit trouwens erg snel. En waar ik me het meest over verbaas: Ze is nog steeds bijna alleen maar bezig met de xylofoon.
Een jaartje later: Vol plezier staat Vanessa te krijsen als Jeanine opgroeit, ik blaas voor haar de kaarsjes uit en leg haar op de grond. Ze groeit op en is net zo schattig als haar grote zus. Ik trek haar leuke kleertjes aan en doe één van Vanessa's oude strikjes in haar haar. Anders dan Vanessa gaat zij meteen spelen met de blokken, in plaats van de xylofoon.
De volgende dag is het alweer feest, Vanessa wordt kind. Voor mijn gevoel gaat alles veel te snel. Een paar jaar geleden kwam ik vol trots het ziekenhuis uitgelopen met Vanessa op mijn arm. Ik word uit mijn gedachten geschud door de toeter naast mijn hoofd. Samen met Wouter blaast Vanessa de kaarsjes uit, wat ga ik dat schattige gezicht missen. Ach ja, over een paar jaar is Jeanine ook aan de beurt... Als we haar kamer laten zien is ze helemaal blij, ze rent meteen naar de kledingkast en kijkt of er iets in ligt, wat is het ook een tutje. Ze kleedt zich om en doet haar haar in een staart. Ik moet toch toegeven dat ze stijl heeft, dat tuttige heeft ze waarschijnlijk van mij.
Als Vanessa weer beneden komt begint Jeanine te gillen, we kijken allemaal verbaasd die kant op. "Nessa.. Nuf!" ik moet lachen, ik had haar geleerd dat ze Vanessa vandaag om een knuffel moet vragen en haar dan feliciteren, ze zegt het toch iets anders dan de bedoeling was, maar ze kan ook nog nauwelijks praten. "Teert." zegt ze als Vanessa begrijpt wat ze bedoelt en haar armen om haar nek slaat.
