Vanessa's haar klopt niet met het vorige hoofdstuk, maar dat komt doordat er iets fout ging met opslaan, en ik had haar haarkleur niet opgeslagen. En door die fout met opslaan leeft Raisy ook nog steeds.
Hoofdstuk 7
Ik kijk op internet, voor gratis gitaarlessen, niet te vinden. Ik moet van mama gitaarlessen nemen, aangezien Jeanine zich eraan ergert 'hoe slecht ik speel.' Sinds ze geen schattig peutertje meer is, is ze steeds irritanter geworden. Eerst vond ik het nog leuk, zo'n meisje waar je lekker mee kon tutten, maar nu is ze een soort duiveltje geworden. Ik kijk verder, de goedkoopste lessen die ik kan vinden zijn bij het theater.
Ik ren naar beneden. "Mama!" "Schreeuw niet zo! Ik ben tv aan het kijken!" zegt Jeanine geërgerd. "Wat boeit mij dat," ik loop, om haar extra te treiteren, langzaam voor haar langs. Ze kijkt me kwaad aan, ik steek mijn tong uit. Als ik de keuken binnenkom zitten Papa en Mama koffie te drinken. "Hoe duur mogen mijn gitaarlessen maximaal zijn?" Ik kijk ze zo lief mogelijk aan.
"Dat maakt niet zoveel uit, zolang het maar niet te gek wordt," zegt Mama. "de goedkoopste lessen zijn denk ik bij het theater?" vraagt Papa. "Klopt," zeg ik. "De rest is allemaal veel duurder en iedereen zegt dat de kwaliteit bij het theater ook veel beter is." "Dan mag je je daar voor opgeven." zegt Mama. "Oké, dankje!" ik ren weer naar boven, opnieuw voor Jeanine langs. Op de trap stamp ik nog even extra hard en dan ga ik achter de computer zitten.
De lessen gaan goed. Mijn muziekleraar is tevreden en Jeanine zeurt niet meer zoveel. Het liefste zou ik nu meteen een muziekcarrière opstarten en met school stappen, maar dat kan natuurlijk weer niet. Ik kijk uit naar het moment dat ik op eigen benen sta, maar dat duurt nog zo lang. Soraya, die op de basisschool altijd mijn beste vriendin was, is nu een echte bitch geworden. Ik heb niet veel vrienden, en ik word gepest door Leo, het zoontje van Bas, waar Mama me voor gewaarschuwd heeft. Leo heeft het uiterlijk van zijn moeder, dat is het verraderlijke. Zijn moeder is namelijk een schat. Helaas heeft hij de eigenschappen van zijn vader.
De volgende dag op school, in de pauze, hoor ik allemaal mensen praten over 'die schaduw'. Ik weet niet wat het inhoudt, en nieuwsgierig als ik ben, ga ik bij een groepje mensen staan en vraag wat er aan de hand is. "Er is, daar," Chaya, mijn beste vriendin, wijst naar een plek waar een hele rare schaduw hangt, "een hele vreemde schaduw, niemand weet wat het is." Jeanine staat er recht onder. "Oké, bedankt." Ik loop naar haar toe. "Zussie, weet jij wat die schaduw is?" vraag ik aan haar. "Nee, ik heb geen idee." Net op dat moment voel ik een enorme hitte boven ons opkomen, mensen gillen, Jeanine ook.
Zwart... Ver weg in de verte hoor ik stemmen. "Zijn ze dood?" "Wie is die enge man met die.. die... dat ding?" Nog meer gillende stemmen. Ik heb mijn ogen dicht, maar ik zie toch iets, iets... Een bloem of zo. Steeds herhaalt het beeld van die bloem zich. Ik heb het gevoel dat ik opstijg. "Ooohhh," hoor ik, nog verder weg. "Chaya valt flauw!" "Ze zijn echt dood!" Langzaam open ik mijn ogen, mijn zicht is troebel. Ik zweef ergens boven in de lucht. Verbaasde ogen kijken mij aan, ik kijk naast me, Jeanine zweeft ook, ze.. ze.. Ze ziet er net uit als Maaike en Leighton, mijn overgrootouders, maar dan in een andere kleur!
Langzaam dringt tot mij door wat er gebeurt is, we zijn geraakt door iets, iets groots. We leven niet meer. Ik kan mijn dromen die ik had voor de toekomst niet meer waar maken. En dan weet ik het opeens, ik weet wat die bloem is. "Doodsbloem, Doodsbloem!" Ik probeer Jeanine duidelijk te maken dat we nog een kans maken. Zou ze me horen? Ik heb duizenden keren geprotesteerd, het was negens voor nodig om een Doodsbloem overal mee naar toe te nemen. Maar nu ben ik mijn ouders en mijn grootouders eeuwig dankbaar dat ze hebben aangedrongen, aangedrongen tot dat ik een Doodsbloem mee naar school zou nemen.
Een zwaar gekreun, een soort wind waait langs me, Jeanine is nergens meer te bekennen. Ik raak in paniek, waar is Jeanine? Ik kijk richting de straat, daar staat ze! Ze heeft iets in haar hand, met moeite kan ik onderscheiden wat het is: een Doodsbloem! Gelukkig, Jeanine weet dat ze een Doodsbloem moet gebruiken. Magere Hein neemt hem aan en stopt hem in zijn zak, Jeanine draait een paar rondjes en verandert daarna weer in een normale sim. Ik verander in een soort stof en kom ook naar Magere Hein toe. Ik doe precies hetzelfde als Jeanine en Magere Hein bedankt me. Ik verander ook weer in een sim en bedank op mijn beurt Hein. Met knikkende knieën en een enorme stankwolk achter me aan loop ik naar huis. Jeanine blijft nog even praten. Thuis aangekomen zie ik Tycho op de bank zitten, de jongen waar ik al een tijdje een oogje op heb. Hij is de broer van Leo, maar hij is veel knapper, en veel aardiger.
"Hoi!" zeg ik zo nonchalant mogelijk. "Hey, ik kwam hierheen om te kijken of alles goed met jou was, je zat niet, zoals gewoonlijk bij mij in de bus en ik maakte me een beetje zorgen. Ik heb aan je familie verteld wat er op school gebeurt was en..." hij kan zijn zin niet afmaken, mijn moeder begint er doorheen te praten. "Wat is er gebeurt? ik maakte me zo'n zorgen toen Tycho vertelde wat er aan de hand was." Ik vertel haar alles, ook het deel van de Doodsbloemen. We horen een deur dichtslaan, "Dat zal Jeanine wel zijn." merk ik op. De hele familie loopt meteen naar haar toe. Fijn, zo'n familie die aan allebei de kinderen evenveel denkt. Dat is altijd zo, Jeanine is het lievelingetje van iedereen, behalve van mijn vader, maar die is nu buiten aan het schilderen.
Tycho en ik staan een beetje doelloos in de kamer. We kijken elkaar aan, wat zou hij nu denken? Hij wil iets zeggen, maar net op dat moment komen mijn ouders binnen met Jeanine. "Ik ga denk ik even douchen, ik ben zo terug." zeg ik en ik loop de kamer uit. Ik de badkamer aangekomen douche ik even snel en daarna ga ik weer in de kamer zitten. "Wil je wat drinken? vraag ik aan Tycho. "Nee, bedankt. Zullen we even naar buiten gaan?" antwoordt hij. "Is goed." ik voel dat ik helemaal rood wordt.
