Hoofdstuk 1
Een paar seconden weet ik niet wat ik moet zeggen. Dan herstel ik me en spreek hem aan: "Wat wilt u dat ik doe meneer?" "Dat weet je toch, schatje." is zijn antwoord. Ik kijk hem aan. "Bas.." zeg ik fluisterend, ik krijg bijna geen geluid uit mijn keel, ik ben bang voor hem. Sinds die ene keer... Snel wend ik mijn hoofd af. "Wat is er trouwens met je kind gebeurt?" vraagt hij overdreven vriendelijk. "Abortus." antwoord ik kortaf. "Moordenaar!" schreeuwt hij. "Het had een prachtkind kunnen worden!" zijn stemmingswisselingen zijn nog steeds eng. "Ik.. het kind had geen kans van overleven!" Ik wordt nu echt bang, lekker begin van je eerste werkdag, ik hoop dat het niet iedere dag zo wordt.
Plotseling slaat zijn stemming om, hij kijkt weer blij en opent zijn armen, tuit zijn lippen en loopt op me af. Met mijn handen houd ik hem tegen. "Niets daarvan!" ik kijk om me heen. "Ik moet naar de WC." zeg ik en ik loop de kamer uit. "Is er iets?" vraagt Sandra, mijn bazin, als ik door de hal loop. "Je ziet zo wit." "Nee hoor, er is niets." In plaats van naar de WC te gaan, was ik mijn handen overdreven lang. Uiteindelijk spoel ik het sop van mijn handen en droog ik ze af. Ik loop door de hal naar de kapperskamer, maar als ik daar aankom, is Bas weg.
"Jessy?" ik schrik en draai me om. Ik kijk recht in het gezicht van
Sandra. "Ja, mevrouw." "Weet je echt zeker dat er niets gebeurt is?" "Ja, mevrouw." "je kunt het mij altijd vertellen, als je wilt. En oh ja, wil je me gewoon Sandra noemen?" "Ja, mevr.. Sandra." Ze glimlacht. Ik voel me niet op mijn gemak, ondanks haar vriendelijkheid. "Ik weet dat er iets is, Jessy. Ik ken Bas, geloof me. Ga maar naar huis en denk er rustig over na, je mag me altijd bellen als je er over wilt praten."
Met een raar gevoel in mijn maag fiets ik naar huis. Moet ik het aan Wouter vertellen? Hij weet nog niet wat er toen gebeurt is, hij weet al helemaal niet dat ik toen zo lang niet op school geweest ben omdat ik zwanger was. Hoe zou hij reageren? Ik weet dat hij erg graag kinderen wil. Ik wil eigenlijk niet meer zwanger worden, bang om weer een leven te verpesten door een lage overlevingskans. Ik kom dichter bij het huis. Wouter staat in de voortuin en zwaait naar me. Vreemd, waarom staat hij daar? "Hey lieverd!" zegt hij vrolijk. "Ik heb een verrassing, kom even mee naar binnen." Ik loop achter Wouter naar binnen en pak een kom cornflakes uit de koelkast. We gaan tegenover elkaar aan de tafel zitten en hij begint te praten: "We gaan een paar dagen naar Frankrijk!" Ik verslik me en barst in een enorme hoestbui uit. "F.. Fr.. Frankrijk?" vraag ik verbaasd. "Ja, dat vond je toch zo'n mooi land?" Ik weet even niet wat ik moet zeggen, door de verhuizing en ons huwelijk hebben we niet heel veel geld, en dan wil hij naar Frankrijk gaan?
De volgende dag gaan we naar Frankrijk. Met gehuurde Kenspa's rijden we van het vliegveld naar het basiskamp. Ik kijk mijn ogen uit. Wat is het hier mooi! Mijn oma komt ook uit Frankrijk, maar ik ben er zelf nog nooit geweest. Eenmaal aangekomen bij het basiskamp, checken we in en kiezen we een kamer uit. "Weet je?" vraagt Wouter. "Nou?" "Die baliemedewerkster lijkt best wel op jou." Dat zet me aan het denken, zou ze familie zijn?
We lopen weer naar beneden om de rest van het huis te zien. Het is een mooi, ouderwets huis. Ik wil er zelf voor geen goud wonen, maar voor zo'n weekend is het prachtig. Hand in hand lopen we de binnenplaats op. Ik kijk om me heen, Wouter doet hetzelfde. Plotseling pakt hij mijn hand en zoent me. Ik beantwoordt de kus. Hij drukt me dichter tegen zich aan. Als hij me los laat lopen we weer naar binnen, naar onze kamer...
